Paul De Leeuw - dat soort volk lyrics
rate me<b>dat soort volk</b> by <i>Paul De Leeuw</i><br />meneermeneer, de oudste zoon
dat is een vet secreet
spuit elf in persoon
weet zelf niet hoe die heet
hij leutert uit z'n nek
hij drink zich suf meneer
hij sssstottert als een gek
want denken gaat niet meer
hij drinkt hij hijst hij zuipt
hij trekt een grote bek
tot ie z'n bed in kruipt
met een bezopen kop
maar 's morgens staat ie op
de godvergeten vlerk
en wankelt naar de kerk
als alle huichelars
hij knielt niet eens, hij
zit lijkwit
't is net een kaars
want U weet, meneer,
dat soort volk
dat denkt niet na, meneer
dat denkt niet na
dat bidt
en dan de jongste zoon
die heeft dat meidenhaar
dat haar tot op z'n kont
da's ook een mooi stuk stront
doet aan liefdadigheid
nou ja, vergeet het maar
hij trouwde met een meid
en meid hier uit de stad
nee, uit de andere stad
maar rotzooit rustig door
hij doet zijn zaakjes nauw:
een keurig nette jas
een keurig nette das
een keurig nette tas
hij weet nog wat ie wou
hij wilde centen zat
maar hij is niet gehaaid
hij blijft een kleine rat
want u weet, meneer
dat soort volk
dat jaagt niet na, meneer
dat jaagt niet na
dat draait
en dan is er de rest
de moeder die nooit praat
die nooit iets zinnigs zegt
een vader, inderdaad
die hangt met snor en vest
te pronk in de salon
te kijk op groot formaat
gestorven op een hoer
zie ie z'n vrouw en kroost
genieten van hun voer
de soep die gaat van: blgrdjbl
en nog een lepel: blgrdjbl
ook oma zit erbij
met parkinson op schoot
ze wachten op d'r geld
maar oma wil niet dood
d'r handen praten nog
maar niemand is ontroerd
want u weet, meneer
dat soort volk
dat voelt niet na, meneer
dat voelt niet na
dat loert
en dan
en dan.....
is er nog Jacqueline
meneer, ik hou van haar
wij houden van elkaar
we dromen van ons huis
een huis van enkel glas
een huis met terras
voor mij en Jacqueline
voor Jacqueline en mij
als 't maar zo verwas
dat wij konden zien
maar kom niet dichterbij
't is altijd weer misschien
d'r moeder wil het niet
d'r broers willen me niet
ze zien niet wat zij ziet in mij
zo'n stuk verdriet
ze fluisteren dat ik
een armoedzaaier ben
een vuile viezerik
een kattenmepper zelfs
omdat ik vroeger.....
ach, die lui zijn niet goed snik
die kliek, die vuile clan
maar als ik bij haar ben
toevallig, zogenaamd
dan zegt ze soms opeens
ik kom je achterna
en dan weer: nou ik ga
en soms meneer, ik hou
ik hou alleen van jou
dan denk ik: hoera, meneer
maar ach,
ik hou van een ijskoude vrouw
want u weet, meneer
dat soort volk dat zegt niet ja,
meneer
dat zegt niet ja....
dat zegt nooit ja, meneer
maar 't is al laat meneer
tot ziens, meneer
ik ga
(c)Tekst:Jacques Brel, de vertaling van Ernst vn Altena
