Martine Bijl - Zestien lyrics

rate me

Ik was zestien en het leven,

rozengeur en maneschijn.

Elke dag was om het even

zorgeloos en meer dan fijn.

Ik was zestien en ik leefde

zonder spijt, zonder berouw.

Ik was een wolkje en ik zweefde

door de lucht van stralend blauw.

Ik was zestien en de dagen

waren dagen van plezier.

‘k had geen wensen, ‘k had geen vragen.

Ik was twaalf en nog eens vier.

Ik was zestien, in mijn dromen

droomde ik van hem alleen.

Zou hij in de lente komen?

Ik was zeventien min één.

Ik was zestien en ging houwen

van een jongen uit mijn klas.

Samen door de bossen sjouwen,

samen liggen in het gras.

Ik was zestien en het leven

leek mij heus nog niet zo kwaad.

‘k Had een hart om weg te geven.

Ik was heerlijk vier kwadraat.

Ik was zestien en bleef houwen

van mijn lief van zestien jaar,

en we wilden later trouwen,

dus, we trouwden met elkaar.

Zonder boodschap of maraaltje

is dit zorgeloze lied.

Het is zo maar een verhaaltje

en iets anders is het niet.

T. van Verre/P. Niewerf