Liselore Gerritsen - De vogelkop lyrics

rate me

<b>De vogelkop</b> by <i>Liselore Gerritsen</i><br />Op haar vingers telt ze hoe oud ze is: zeven jaar

Ze ligt al een jaar in bed. In de nacht wacht ze op het grijze morgenlicht

Op het bekertje melk om zeven uur, het bordje pap om acht uur. Morgen komt

de dokter weer. Het koude ding op haar borst maakt haar aan het schrikken

en tegelijk aan het lachen. Af en toe mag ze een uurtje in grootvaders

stoel voor het raam zitten. Ze wuift naar de kinderen die voorbijkomen.

Met open monden kijken ze naar haar: een vreemd diertje achter glas. Dan

hollen ze door

Ze mogen niet binnenkomen. Het meest kijkt ze uit naar Japie. Hij is acht

jaar

Eerst loopt hij haar raam voorbij en wuift. Dan komt hij terug. Kijkt om

zich heen of de andere kinderen weg zijn en begint te graaien in zijn

broekzak

Hij laat alles zien wat er in zit

Een spierwitte steen, een glimmende kastanje, de schedel van een kleine

vogel

Iedere keer weer andere dingen

Als ze iets heel erg mooi vindt, tikt ze met haar wijsvinger zachtjes

tegen het raam. Het is altijd iets dat Japie ook het mooiste vindt en niet

graag wil missen. Dit keer is het de vogelkop. Hij zucht, haalt zijn

schouders op, maar legt hem dan voorzichtig in de vensterbank en holt weg

De kamer is vol van dingen die Japie haar gegeven heeft, maar de vogelkop

is het mooist. Ze legt hem op een toffeepapiertje en kijkt ernaar.

Urenlang

De kop wordt steeds groter. Komt dichterbij. Hij krijgt weer ogen, ze zijn

zo zwart als de nacht in haar kamertje en kijken haar aan. Ze verdwijnt

erin als in donker water. Ze slaapt in. Ze is de vogel. Haar armen zijn

vleugels. Ze haalt diep adem. Stroomt vol kracht en geluk. Ze slaat haar

vleugels uit, stijgt op en vliegt dwars door het raam naar buiten. Boven

de kastanjeboom uit

Ze cirkelt rond de kerktoren, duikt neer tot vlak boven de huizen om dan

schaterend weer omhoog te schieten tot aan de maan die haar naam roept, de

wolken die haar omhelzen

De volgende dag is het zacht septemberweer. Het raam staat een eindje open

Ze hoort de vogels en probeert hun geluiden na te doen

Na schooltijd, voor het raam, vraagt Japie wat ze later worden wil. "Een

vogel", zegt ze. "Dat kan niet." "Jawel, dat kan wel en als je wilt neem

ik je mee." Japie haalt zijn schouders op maar schuift zijn hand onder het

raam door en raakt haar even aan. "Vannacht", zegt hij, "heb ik twee

sterren zien vallen terwijl er verder geen sterren waren"

"Dat waren mijn ogen", zegt ze. "Ik heb twee wensen gedaan", gaat hij

verder, "een voor jou en een voor mij, ik vroeg..."

Ze legt haar kleine wijsvinger op zijn mond

"Niet zeggen", fluistert ze, "nooit zeggen"