Karin Bloemen - een klein stukkie lyrics
rate me<b>een klein stukkie</b> by <i>Karin Bloemen</i><br />Ze zet de ene voet voor de ander
dan de ander voor de een
staat dan even wat te hijgen
op te letten
en dan weer een heel klein stukkie
rustig aan, geen ongelukkie
als ze valt, wie zou haar weer rechtop gaan zetten?
Heeft al twee trams laten lopen
want die waren haar te vol
ze is bang dat ze haar binnen zullen pletten
en nog twee trams laten lopen
want de deur die blijft niet open
kan haar voet niet tijdig op de treeplank zetten
Want als je ouder wordt
word je een stukkie kleiner
een heel klein stukkie
maar je merkt het toch steeds weer
want als je ouder wordt
dan krimp je uit je kleren
en als je dood bent
past geen enkele jurk je meer
En dan is ze eindelijk binnen
staat doodstil in het gedrang
Ziet geen stoel of stang en kan niet bij de lussen weet niet waar ze vast moet houwen
en geen rug is te vertrouwen
en misschien zit er wel een stiletto tussen
Want als je ouder wordt
word je een stukkie kleiner
een heel klein stukkie
maar je merkt het toch steeds weer
want als je ouder wordt
dan krimp je uit je kleren
en als je dood bent
past geen enkele jurk je meer
Ziet dan eindelijk het knopje
om de tram te laten stoppen
en dan nog een knop
dan gaat ie eindelijk open
twee haltes te veel laten lopen
ze staat in het donker weg gekropen
vreemde buurt en heel langzaam gaat ze lopen
Ik was zeven, late herfst, donker om vijf
post jij die brief, heeft niets om het lijf
zei mijn vader, en ik rende
met het zweet op mijn rug
elke boom een kerel
elke schaduw te veel
brief in mijn vuistjes
hart in mijn keel
kinderangst, komt nooit meer terug
komt nooit meer terug
Elk jaar komt de herfst wat vroeger
elk jaar wordt het vroeger donker
buurt wordt vreemder
weg wordt langer met de pas
en de cirkel is gesloten
om je heen wordt alles groter
beetje wordt het weer
zoals het heel heel vroeger was
Want als je ouder wordt
dan krimp je uit je kleren
je wordt zo broos en klein
ze zien je niet meer staan
want als je ouder wordt
word je een stukkie kleiner
alleen het verdriet
groeit elke dag een stukkie aan
(c) Antoine Uitdehaag / Ronald Kool
