Frans Halsema - Brief van een zoon die in de nor zit aan zijn moeder lyrics

rate me

<b>Brief van een zoon die in de nor zit aan zijn moeder</b> by <i>Frans Halsema</i><br />M'n lieve moe, je zoon die laat je weten

Als dat ie jou nog lang niet is vergeten

De cel is stil, ik hoor nou niets meer hier

Dan op de gang, de stap van de cipier

Die rotzak die jouw brief tot aan vanmorgen

Om mij te pesten, in zijn zak verborgen

Vandaar dat sinds de nacht dat jij mij schreef

Jij zonder antwoord van jouw jongen bleef

Om te beginnen, jij dacht nog verdomme

Dat ik maar voor een jaar zou moeten brommen

Nou moe, dat was goed fout want ik ben bang

Dat het een vonnis was van levenslang

Ik ben dus als ik het even mag verklaren

Die knul niet meer van 21 jaren

En onderwijl ben jij dus, laat eens zien

60 plus 50 dat is 110

Zoals u ziet, zit ik nu in Leeuwarden

En al bij al is het hier wel te harden

Want wij doen veel aan sport, toneel en zo

En ik ben bevriend met ene dokter O.

Maar ja, u snapt wel zonder overdrijven

Denk ik natuurlijk dikwijls aan de wijven

En als ik lig te denken op mijn bed

Heb ik in mijn handen zelfs geen portret

Dat van mijn meisje, dat jij hebt geschreven

Dat snap ik best, zo'n griet moet toch ook leven

Je schrijft dat zij nou rondhangt op de baan

En steeds met andere kerels uit wil gaan

Maar zeur nou niet, want vijftig jaren zonder

Dat geeft gelazer en dat is geen wonder

Dus dat die meid hem raakt daarvan krijg ik

Als je het weten wilt, nou juist een kick

En die Marie, u weet wel met die tanden

Met wie ik heel wat beter zou belanden

En die zo nodig sokken stoppen mot

Daar moet ik regelrecht van op de pot

Die kan wat mijn betreft de kolere krijgen

Dus over haar moet jij maar verder zwijgen

Als zij ooit gratie geven aan jouw Henk

Geloof dan maar niet dat ik aan sokken denk

Want je weet nooit, ik krijg misschien wel gratie

Want dat gebeurde laatst ook met zo'n nazi

Kom dan in godsnaam niet met die Marie

Ik blijf ter plekke dood als ik d'r zie

Stuur jij die sloerie, daar blijf ik bij zweren

Maar god, wat zit ik nou te fantaseren

Die is na al die tijd niks meer voor mij

Die is nou ook de zeventig voorbij

Wat heb ik nou voor onzin zitten schrijven

Over ons tweeen moeder, en die wijven

Want deze brief is vijftig jaar te laat

Geouwehoer dat nergens meer op slaat

Daar hoor ik de cipier ook al weer komen

Ik ga maar van de hemel liggen dromen

Het licht gaat uit, ik eindig met een kus

De brief kan weg, hij hoeft niet op de bus