Brammetje - Zij, Die Geweest Zijn lyrics

rate me

<b>Zij, Die Geweest Zijn</b> by <i>Brammetje</i><br />Zijn wij zo oud, zo dom, zo traag geworden

Dat wij niet zien, niet horen, niet verstaan

En met het eeuwig liedje van verlangen

Naar, dat wat wegviel, zeurend bleven staan...

Zijn wij dus toch maar wonderlijke dwazen

Is, wat wij bouwden, toch uitsluitend waan

En is ons leven toch door al die jaren

Voor niets geweest... vergeefs voorbij gegaan...

Daar is zoveel, waaraan wij telkens denken

De pintoe rimba, waar het bos begint

De eerste school, het eerste hospitaaltje

De wijde blang, de koele goenoengwind

Een kleine kampong, ergens aan een sawah

Een hoge ladang in de felle zon

En altijd door het sjirpen van de krekels

Waarmee de schemer vlood... waarmee de dag begon

Daar is zoveel dat wij daar achterlieten

Als gulle zaden in het bibet-bed

En ook zoveel dat op die jonge gronden

Zich al tot bloem en vruchten had gezet

Dat nu vernield is en dat nooit zal bloeien

Het afgerukte, stuk getrapte blad

Van 't groene stekje dat tot boom zou groeien

Langs overal hetzelfde kampongpad

Daar is zoveel, waaraan wij telkens denken

Als ginds de dag weer in de avond vloeitt

En op een ladang in de verre goenoeng

Het eerste vuurtje door de schemer gloeit

Wij zijn geweest... zoals de dag geweest is

Maar morgen keert die dag weer met de zon

Waarin de blonde rijst zal rijpen in de aren

En ook ons leven als een jonge dag begon