Brammetje - Poezie lyrics

rate me

<b>Poezie</b> by <i>Brammetje</i><br />Een handjevol bloemen, een strik, een gedicht

Dat gaf je elkaar in de dagen

Toen 't meisje het haar nog niet opsteken mocht

En 't jog nog een pofbroek moest dragen;

Een handjevol bloemen... een kleur als een roos

En 't ging nog zo stijf... zo onhandig

En toch... als de pa of de meester het wist

Het leek... nee, het was haast losbandig

Het meisje werd ouder, zijn kuitbroek werd lang

Zij groeiden van binnen naar buiten

En zij kon tenslotte, veel eerder dan hij

Tot liefde voor 't leven besluiten;

"En 't leven", sprak moeder, "is droom noch gedicht

Dat moet je verstandig bekijken

En hoe en wanneer of zo'n jongen iets wordt

Och kind, dat moet alles nog blijken!"

Zij trouwde dus met een meneer met een baan

Toen 't joggie nog groen liep in Leiden

Een sluier, boeketten en zilver en goud

Een meisje om echt te benijden

En 't meisje werd vrouw en Mevrouw en nog meer

Een vrouw met positie en plichten

Met dure attenties... met byouterie

Maar zonder goedkope gedichten

Ze groeide, gedijde en zette zich uit

Tot Proza en tot Mevrouw Jansen

En dat, wat ze voelde voor flut-poezie

Dat bleek als ze 's avonds ging dansen

Een handjevol bloemen, een strik, een gedicht

Dat is ze volkomen vergeten

En dat met die pofbroek, he jasses!, he foei!

Dat wil ze voor niemand meer weten