Otchlania nicosci ziejacej
Otulilas swym calunem ziemski padol
Zaklnelas wichry w swym lonie
Triumfalnie budzac trwoge

Zrodzilas mnie, swe dziecie – tulacza mroku
Przeklinam z Toba kazdy dzien,
W ktorym wszystko Ci wrogie
Kiedy przybywasz zaklinasz i pozerasz to w sobie
Twojej wiecznosci wrota otworze
Podazajac za Srebrnym Okiem,
Ktore wskaze mi droge

I stane sie wszystkim i niczym
Przejde przez otchlan chaosu
Uwolnie gniew woli kosmosu

Tu toczy sie odwieczna bitwa bez konca
Wiem, ze nie umre, bo tak naprawde nigdy nie zylem

Szept cienia, glosy z przeszlosci otchlani dobiegaja mnie
Stoje na brzegu zimnego morza nienawisci
Czujac jak pochlania mnie
Krzycze w agonii, bo wiem, ze musze sie switu strzec...