Armando Dios - Het lied over de verongelijkte tiran lyrics

rate me

<b>Het lied over de verongelijkte tiran</b> by <i>Armando Dios</i><br />Ik zag een man, het klinkt bizar

Van negentienhonderdvijftig jaar

Hij liep gebogen door de straat

Waar dat herdenkingsteken staat

Z’n huid leek lichtjes transparant,

Maar z’n ogen keken bijdehand

Verhief z’n blik en las de namen

Van al die mensen die omkwamen

Ik zag hem zitten op een bank

Terwijl hij schreeuwde: stank voor dank!

Z’n leeftijd zou je haast vergeten

Als hij die zelf al had geweten

Ik vroeg z’n naam, hij zei: Benito

Z’n tong haarscherp als een stiletto

Hij zei dat ik geen zaken had

Waarom hij hier zo eenzaam zat

Dat was z’n recht en mijn frustratie

Heel groot daardoor de consternatie

Want in de taal die hij hanteerde

Leek het of hij alles bezweerde

Een gevoel van onrust in m’n leden

Toen hij verhaalde, z’n verleden

Hij vond hem onrecht aangedaan

Na alles wat hij had gedaan

Ooit was de wereld z’n Rijk

Dat ging ten onder aan het slijk

Het slijk der aarde en het bloed

Het slijk der wellust en hoogmoed

En al die mensen die ter dood

Had hij persoonlijk uitgeloot

Het onrecht lag hem in het feit

Dat men niet uitte, dankbaarheid

Hij had de wereld toch geheid

Van al wie anders was, bevrijd

Ik zag een mens, da’s heel bizar

Van negentienhonderdvijftig jaar

En hij vervloekte hier een plaat

Omdat z’n naam hier nergens staat

Vond zich een held, waande zich keizer

Diep menselijk, maar niets wijzer

Ik zag hem schuifelen door de mist

En wou dat ik mij had vergist

Despoten zijn van alle tijden

En zijn helaas nooit te vermijden