AIDA
 Nu moet ik zeker aan de goden
 vragen: o, sta me bij...
 Maar dat is niets voor mij.
 Wat ik doen moet zal ik doen,
 en mijn lot zal ik dragen;
 'k ga mijn eigen weg, zelfstandig
 en vrij.
 Makkelijk genoeg,
 ik vergeet dat ik hem liefheb,
 makkelijk genoeg, het is mijn hart,
 maar daar spreekt.
 Alles gaat voorbij en waarom
 wachten op het einde
 als de passie dooft
 en alle tover is verbleekt?
 Vergeet hem,
 vergeet hem.
 Makkelijk genoeg, ik vergeet dat
 ik hem kende,
 zijn gezicht, zijn lieve lichaam, en
 zijn handen en zijn geur...
 Liever nu de vrijheid dan een leven
 lang gebonden,
 liever nu de breuk dan de 
 vernederende sleur.
 Vergeet hem,
 vergeet hem.
 En o, ik zal hem haten als in
 maanbeschenen nachten
 verlangen naast mij kruipt in mijn
 van god verlaten bed,
 die dwaze hang naar warmte, en 
 naar veiligheid en liefde;
 alles wat ik wilde, ik ontsrping
 de dans maar net...
 Vergeet hem,
 vergeet hem voorgoed.
 Ik hoef alleen te denken aan
 een volk en aan een vader,
 zo sterk en zo verraden door
 een aanval in de rug.
 Dat is dus de dank voor
 onze offers aan de goden;
 n mment geluk, en dan zeggen: geeft terug.
 Vergeet hem,
 vergeet hem.
 Al zal ik van hem houden tot het
 einde van mijn dagen,
 een hoger, ander doel zegt dat ik
 hem moet laten gaan.
 Dat is geen ontkenning,
 geen verraad, dat is genade,
 de goden kijken toe, ik heb het
 bijna al gedaan...
 Vergeet hem,
 vergeet hem voorgoed,
 vergeet hem voorgoed,
 vergeet hem voorgoed.